Rambaud d’ Orange.
Ad ops dels autres amadors;
Mas al mieu pro, que m’ es plus car,
Qu’a mi non val bes ni lauzors
Ni los mals ditz ni motz avars;
Fis e bos e francs et liaus.
Per qu’ ensenharai ad amar
E, si ‘n crezon mon ensenhar,
Tot aitan quan volran de cors;
E, si’ ogan pendut o ars
Qui no m’ en creira, quar bon laus
N’ auran selhs qu’en tenran las claus.
Si voletz domnas gazanhar,
Quan querretz que us fassan honors,
Vos las prenetz a menassar;
E, si vos fan respos peiors,
Datz lor del ponh per mieg las nars;
E si son bravas, siatz braus:
Ab gran mal, n’ auretz gran repaus.
Enquaras vos vuelh mais mostrar
Ab que conquerretz las melhors:
Ab mals ditz et ab lag cantar
Que fassatz tuyt, et ab vanar,
E que honretz las sordeiors,
Per lor anctas las levetz pars,
E que gardetz vostres ostaus
Que non semblon gleisas ni naus.
Ab aisso n’ auretz pro, so m par;
Mas ieu m tenrai d’ autras colors,
Per so quar no m’ a grat d’ amar,
Humils e simples e leiaus,
Dous, amoros, fis e coraus.
Mas d’ aisso us sapchatz ben gardar,
Que so qu’ ieu farai er folhors;
Non fassatz ver, que nescis par;
Mas so qu’ ieu ensenh tenetz car,
Si non voletz sofrir dolors,
Ab penas et ab loncs plorars;
Qu’ aissi lor for’ envers e maus,
Si mais m’ agrades lor ostaus…
Mas be ‘l sabra, mos Belhs Jocglars,
Qu’ ilh val tant, e m’ es tan coraus,
Que ja de lieys no m venra maus.
E mon vers tenra, qu’ era ‘l paus
A Rodes, don son naturaus.