Monchosoft

XII.

Ar faray, sitot no m platz

Chantar verses ni chansos,

Sirventes en son joyos,

E sai qu’ en seray blasmatz;

Mas del senhor suy servire

Que per nos suferc martir

Et en crotz deynhet morir,

Per qu’ ieu no m tem de ver dire.

Quar vey qu’ el temps s’ es camjatz

E ‘ls auzelletz de lurs sos;

E paratges que chai jos

E vilas coutz son prezatz,

Clercx e Frances cuy azire,

Qu’ ieu per ver vey dregz delir

E merces e pretz veuzir;

Dieus m’ en do so qu’ ieu ‘n dezire.

Tant es grans lur cobeytatz

Que dreytura n’ es al jos,

Et enjans e tracios

Es dreitz per elhs apellatz,

Don pretz, dos, solatz e rire

Franh, e vezem car tenir

Los malvatz que ges servir

Non podon dieu ni ver dire.

Per qu’ ieu suy al cor iratz,

Quar aissi s pert ad estros

Per sofracha d’ omes bos

Aquest segle ves totz latz,

Qu’ ieu vey qu’ hom met en azire

Drechura per fals mentir,

E ‘l tort ans qu’ el drech escrir

E ‘l mals enans qu’ el bes dire.

Joglars, ben son desamatz

La flor dels valens baros

Cuy cortz, dompneyars e dos

Plazion joys e solatz;

Qu’ er, si re als voletz dire,

Vos pessaran descarnir,

Quar ja no ‘ls pot abellir,

Qu’ aver aver lur tolh rire.

Lo valens coms, sens fench dire,

Mante pretz e s fa grazir

D’ Astarac, e ‘l platz servir

E donar e joy e rire.

Guillaume Anelier de Toulouse.