XVII.
S’ ieu fos aissi senhers e poderos
De mi mezeys, que no fos amoros,
Ni no m’ agues amors el sieu poder,
Ben feira tan qu’ a totz feira saber
Del rey Felip, e quals mortz e quals dan
E quals dols es, quar el be non es pros,
E quar Peyteus vai ab Fransa merman.
E si Richartz pren lebres e leos,
Que non reman per plas ni per boyssos,
Enans los fai dos e dos remaner
Per sa forsa, c’ us no s’ auza mover,
E cuia ben penre d’ aissi enan
Las grans aiglas ab los esmerilhos,
Et ab buzacx metr’ austors en soan.
E ‘l reys Felips cassa lai ab falcos
Sos passeratz e ‘ls petitz auzelhos,
E siey home non l’ auzan dir el ver,
Quar pauc e pauc se laissa dechazer
Say a ‘N Richart que l’ a tolgut oguan
Engolesme, don s’ es fagz poderos,
E Toloza qu’ el te sobredeman.
E pus per sa terra non es iros,
Membre ‘l sa sor’ e ‘l marit ergulhos
Que la laissa e non la vol tener;
Aquest forfait mi sembla desplazer,
E tot ades que s’ en vai peiuran,
Qu’ el rey navar a sai dat per espos
A sa filha, per que l’ anta i es pus gran.
E s’ aissi pert sos dregz entre qu’ es tos,
Lay quant er vielhs, en sera vergonhos,
E ja Franses non aian bon esper
Quar an lor tot qu’ om sol sai tan temer;
No prezon re lur dig ni lur deman
Sai vas Peiteus, enans s’ en fan janglos,
Quan son ensems En Richart e ‘N Bertran.
E venram say ab las novelhas flors,
E lur bobans sera de sobr’ en jos,
E ja ‘N Gasto no ns poira pro tener
Que nos tollan lo mon pres San Sever,
A Rocafort tot quan tolgut nos an,
Si qu’ en Peiteus seran nostres brandos
Gent alumatz, si que totz o veiran.
Bertrand de Born.